اسماعیل نوری علا
انگیزۀِ پیدایش دین اسلام و دُشمنی عرب های مسلمان با ایرانیان، تنها اقتصادی بود نه دینی
پانزده سده پيش، شبه جزيرۀ عربستان منزلگاه و موطن قبايل عرب پراکنده
ای بود که با سختی، در چادرهای بدوی، يا زير سقف آسمان، زندگی شبانه ای به دور از تابش
جانکاه خورشيد استوائی داشتند و به آبگيرها و واحه های کم آب خويش دلخوش بودند. هر
قبيله «اله / بت» ويژه ای داشت و اين اله در بتخانه ای، که «کعبه» (به معنی مکعب
يا فضای چهار ضلعی) نام داشت، در شهری موسوم به «مکه»، نگاهداری می شد. در بين
اعراب، اين «بتخانه» محلی برای زيارت ها و گردهمائی های ساليانه ای بود که «حج»
خوانده می شد. زائران اين «خانۀ خدايان» در موسم حج به مکه می رفتند، به دور
«بتخانه» طواف می کردند، و مراسم خاص بجا می آوردند. شاعران بهترين اشعار خود را
می خواندند و بهترين هاشان، که بر پوستی يا برگ پهن و خشکيدۀ گياهی نوشته شده
بودند، بر ديوار «بتخانۀ مکه» آويزان می شدند و «معلقه» (به معنی «آويخته شده»)
نام می گرفتند. روشن است که شغل «توليت» يا «پرده داری کعبه» شغلی محترم،
قدرتمدار و ثروت آفرين بود. پانصد سالی پس از تولد عيسای ناصری، اين شغل به يک عرب
قدرتمند به نام «عبد مناف» رسيد. او دو پسر داشت که «هاشم» و «اميه» نام داشتند و فرزندان
آنها به نام های «بنی هاشم» و «بنی اميه» در تاريخ شهرت يافتند. با مرگ عبدمناف، و
در شرايطی پيچيده و هنوز در خور بررسی، پرده داری کعبه به بنی اميه رسيد و سر بنی
هاشم بی کلاه ماند. بنی اميه زمامداران و (در مقياس آن روز شبه جزيره) ثروتمندان
مکه شدند و بنی هاشم به کار گل کردن و چوپانی و نظاير آن افتادند. در پنج قرنی که بين
دوران عيسای ناصری و دوران عبدمناف می گذشت، حوادث مهمی در سرزمين های شمالی
خاورميانه کنونی (شامل عراق و سوريه و ترکيه و فلسطين و اسرائيل و لبنان امروز)،
يعنی در جهان متمدن بالای مدار 20 درجه، اتفاق افتاد که ساختار و چهرۀ شهر مکه و،
اندکی بعد، کل شبه جزيرۀ بی آب و علف عربستان را تغيير داد. مختصر اينکه دويست
سالی پس از اخراج جانشينان اسکندر از ايران، و بازسازی شاهنشاهی کشور، و استقرار
نيروهای اشکانی مهری مذهب در منطقۀ خاورميانه کنونی، در 60 سال قبل از ميلاد عيسی،
سرو کلۀ سربازان «جمهوری روم» در اين منطقه پيدا شده و آنها توانسته بودند حاکميت
بخش های غربی سوريه و عراق، تا کناره های دريای مديترانه، را از چنگ ايرانيان خارج
کنند و يکی از فرماندهان نظامی خود را به حکومت آن منصوب نمايند. و سی سالی مانده به ميلاد
مسيح «جمهوری روم»، در پی کشورگشائی های جوليوس قيصر، به «امپراطوری روم» تبديل
شده، مجلس سنای روم قدرت های عمدۀ خود را از دست داده، و فرماندهان نظامی، بخصوص
با تکيه بر توارث خونی، به نام «ديکتاتور دائمی» و «امپراتور»، بر سراسر
اروپای زير مدار 60 درجه حکومت آغاز کرده بودند. در طی دو قرن تسلط
بلامنازع ايرانيان بر خاورميانۀ کنونی، اروپا به کمک شاهراهی که «جاده ابريشم»
خوانده می شد به شرق «عالم مسکون» (چين و ماچين) وصل می شد و
بازرگانان مختلف در اين شاهراه ـ که بخش عمده ای از آن هم از خاک ايران اشکانی و
هم از خليج فارس می گذشت، بين چين و روم در رفت و آمد بودند. از آنجا که هر
شاهراهی با خود رونق اقتصادی و رفاه مادی می آورد، «جادۀ ابريشم» نيز شاهرگی
اقتصادی محسوب می شد که شرق و غرب ايران را به چين و اروپا وصل می کرد و در سراسر مسير
خود شکوفائی و رونق می آفريد. اما
با حضور نيروهای رومی در غرب خاورميانه، عيسای ناصری در عمر سی سالۀ خود شاهد آغاز
جنگ هائی بين ايران و روم شد که تا ششصد سال پس از به صليب کشيدن او ادامه می
يافت. حتی اگرچه 220 سال پس از مرگ او حکومت ايران دست به دست گشت و «ساسانيان»
جانشين «اشکانيان» شدند و تا 430 سال بعد بر شاهنشاهی ايران حکومت کردند، اما جنگ
های ايران و روم همواره بر سر تملک خاورميانه، بصورتی نامرتب اما مستمر، شعله ور
می شد و گاهی اين و گاهی آن به پيروزی می رسيدند. دوران زندگی عبدمناف،
پرده دار بزرگ مکه، مصادف بود با پادشاهی خسرو ساسانی ملقب به انوشيروان (جلوس 531
ـ مرگ 579) که قدرتمندترين شاه اين سلسله محسوب می شد و با مرگ او و آغاز پادشاهی
فرزندش، «هرمزد چهارم» (تا 590) ، بار ديگر شعلۀ جنگ بين ايران و روم بالا گرفته
بود. نتيجۀ مهم جنگ های دو امپراتوری شرقی و غربی از رونق افتادن
«جادۀ ابريشم» بود. در واقع، در صد وپنجاه سالۀ آخر شاهنشاهی ساسانی، جبهۀ جنگ، همچون
خطی شمالی ـ جنوبی، از ميان سوريه و عراق گذشته و شاهراه شرقی ـ غربی ابريشم را، بيشتر
بنا به تصميم ايرانيان، بسته بود. و بسته شدن اين راه روميان را واداشته بود تا به
جستجوی راهی تازه برآيند و به کشف مسيری تازه نائل شوند: بارهای امتعۀ آنان را
کشتی ها در اوقيانوس هند به بندر «یمن»، در منتهی عليه جنوب غربی شبه جزيرۀ
عربستان، می رساندند و در آنجا آنها را بار شتر می کردند و کاروان های شتر در کنارۀ
دريای سرخ به سوی شمال می رفتند، از شهرهای طائف و مکه و يثرب می گذشتند، و به
اورشليم و بنادر لبنان در شرق مديترانه می رسيدند. در آنجا بارها ديگرباره به کشتی
ها منتقل می شدند و به اروپا می رسيدند. بدينسان، رومی ها، بدون اينکه قدم در
قلمرو شاهنشاهی ساسانی بگذارند، به شرق دور وصل می شدند. نقشه های زير نشان دهنده وضعيت
قبل و بعد بسته شدن راه ابريشم اند: ايجاد راه «يمن ـ اورشليم» يکباره شهرک های سر راهی متعددی
همچون مکه را بر روی نقشۀ دنيا نشاند، و از آنجا که روميان مجبور بودند برای انجام
کارهای خود بر نيروی کار محلی حساب کنند، اعرابی که به استخدام روميان در می آمدند
معيشت اقتصادی نوينی را تجربه می کردند که تا آن زمان در شبه جزيره عربستان سابقه
نداشت. در عين حال، مثل هر تحول اقتصادی نوينی، نخستين اقشار جامعه که بکار در
فعاليت جديد مشغول می شوند از جمله قشرهای فرو دست جامعه بودند. از لحاظ ضوابط
سنتی، طبيعی بود که بنی اميه کاروان داری را دون شأن اشرافيت مکه بدانند؛ بخصوص که
اين کار در پيوند با نيازهای روميان انجام می شد حال آنکه اشرافيت مکه خود را دست
نشاندۀ شاهنشاهی ايران می دانست و از اين هراس داشت که همکاری با روميان خشم ايران
را برانگيزد. در مقابل اما، خاندان های ثروتمند ديگری دست بکار «حمله داری»
(يا حمل و نقل کالا) برای روميان شدند و به ثروت های باد آورده ای رسيدند. از جملۀ
اين خانواده ها يکی هم خاندانی بود که خديجه (دخت خويلد بن اسد) از آن می آمد. او
را بخاطر ثروت و قدرتی که بهم زده بود «اميرة القريش» می خواندند و نقل است که
تعداد شتران کاروان های او از مجموع شتران کاروان داران ديگر بيشتر بود. بدين سان
اعراب ثروتمند مکه، بعنوان مقاطعه کار روميان، برای آنها کار می کردند و دستمزد
دريافت می داشتند. در عين حال، گسترش کار ايجاب می کرد که اشخاص جديدی به استخدام
کاروان داران در آيند و اينجا بود که مردان خاندان بنی هاشم نيز تصميم گرفتند اشرافيت
فقرزدۀ خود را کناری نهاده و به کار کاروانسالاری برای روميان مشغول شوند.
عبدالله، يکی از ده پسر عبدالمطلب بن هاشم، از اعضاء اين خاندان بود که بکار در
کاروان های اعراب ثروتمند مشغول شد و در سال 570 ميلادی (9 سال مانده به مرگ
انوشيروان ساسانی) در بين راه اورشليم و مکه جان سپرد، در حالی که همسرش، آمنه،
فرزندی را در شکم داشت. اين فرزند محمد بن عبدالله نام داشت که شش ماه پس از مرگ پدر
ديده به جهان گشود و به دست پدر بزرگش عبدالمطلب بن هاشم سپرده شد. اما پدر بزرگ
نيز چندان نپائيد و آنگاه محمد را به دست عمويش، ابيطالب، سپردند که از راه کاروانسالاری
آب باريکه ای نصيب می داشت. محمد که کودکی را در کار چوپانی گذرانده بود، از
نوجوانی به کار برای عمويش پرداخت و در کار حمل و نقل تجربه آموخت. شايد از همان
سنين باشد که با کاروان عمويش سفرهای متعدد خود را به سوريه و اورشليم آغاز کرده و
با کارفرمايان رومی و تهديد دائم ايران برای بازگيری سرزمين های افتاده به دست
روميان، و جهان شگفتی آور قرن ششم ميلادی آشنا شده باشد. بسياری از منابع موجود
سال 583 (يعنی 13 سالگی او) را زمان نخستين سفرش به سوريه می دانند اما امر قطعی آن است که
به هنگام 22 سالگی، بوسيلۀ عمو و سرپرست اش، به خديجه معرفی می شود و بعنوان جوانی
قابل اعتماد به استخدام اين بانوی ثروتمند، که در آن زمان 37 ساله بوده و مرگ سه
شوهر را بچشم ديده بود، در می آيد. محمد بن عبدالله، بعنوان يکی از مسئولان کاروان
های خديجه بکار می پردازد و بزودی رهسپار شامات (سوريه کنونی) و اروشليم در شمال و
يمن در جنوب مکه می شود. هيچکس نمی داند که در اين سفرها، که از بيست و دو تا سی و هشت
سالگی اش مرتباً ادامه داشت، او با چه کسانی آشنا شده و، در اواخر قرن ششم و اوائل
قرن هفتم ميلادی، در جهان پيچاپيچ خاورميانه چه می کرده است. اما بر حسب برخی از
اسناد، می دانيم که او در اين سفرها هم به اهميت حياتی پيوند اقتصادی کاروانداران
عرب شبه جزيره با رومی ها پی برده، هم خطر ايرانی ها را (چه به هنگام جنگ با روم و
چه در صورت صلح طرفين و گشوده شدن ديگربارۀ جادۀ ابريشم) برای کار خود و همۀ اعراب
در گير در کار حمل و نقل امتعۀ رومی ها دريافته، و هم با کشيش ها و خاخام های
سوريه و فلسطين و «يهوديه» آشنائی و گفتگو داشته ، و هم با تورات و انجيل آشنا بوده است. و سه سال پس از
استخدام شدن در کاروانداری خديجه، اين زن ثروتمند عرب دل به محمد 25 ساله می بندد
و به او پيشنهاد ازدواج می دهد. در پی اين وصلت محمد جزئی از پايگاه اجتماعی خديجه
و ديگر کاروانداران ثروتمند مکه می شود. آنچه در خاندان خديجه
و پسرعموهايش می گذشته چندان روشن نيست اما، بر اساس دانسته های اندکی که در اين
مورد در دست است، می توان گفت که بنظر می رسد اينان نمايندگان و خواستاران برقراری
نظم نوينی بوده اند، برخاسته از واقعيت پيدايش قشر کارواندار، که با نظم سنتی و
قبيله ای اعراب باديه شبه جزيره و اشرافيت مکه (به رياست بنی اميه) همخوانی نداشته
است. حتی گفته شده افرادی از خاندان خديجه به بتخانۀ کعبه بی اعتنائی کرده و پيرو
دينی يکتاپرستانه به نام «حنيف» بوده اند و خود را از اعقاب ابراهيم پيامبر می دانستند.
نيز بنظر می رسد که اشتراک منافع بنی هاشم با اين قشر نوخواسته از يکسو، و دشمنی
ديرينۀِ آنها با بنی اميه، از سوی ديگر، موجب آن بوده است که بين کاروانداران مکه
و کاروانسالاران هاشمی مکه نوعی اشتراک منافع و نياز بوجود آمده باشد. بهر حال
اشرافيت سنتی مکه دل با ايرانيان داشت و، هراسان و مراقب، حرکات ثروتمندان نوکيسۀ
کارواندار را می نگريست که در خدمت روميان در آمده بودند. باری، محمد بن
عبدالله، در اواخر دهۀ سوم عمرش رفته رفته دست از کار می کشد و خلوت گزين و اهل
رياضت و مراقبه می شود و روزهائی طولانی را در غاری به نام «حرا» در کوه های کوتاه
قد اطراف مکه به تنهائی می گذراند. خبرهای بازمانده از آن روزگار ـ که نمی توان
درست و غلط شان را به آسانی ارزيابی کرد ـ چنين می گويند که محمد چهل ساله است (در
سال 610 ميلادی، نوزدهمين سال پادشاهی خسرو پرويز ساسانی) که روزی لرزان و عرق
کرده از کوهستان به خانه باز می گردد و به خديجه خبر می دهد که جبرائيل، فرشتۀِ
اعظم الله، بر او ظاهر شده و اطلاع داده است که الله او را به رسالت خود برگزيده
است. در آن زمان الله يکی از بت های مهم بتکدۀِ مکه محسوب می شد و از همين رو نام پدر
محمد را نيز «عبدالله» نهاده بودند. اما چگونگی تبديل اين بت اعظم به الله مجرد و
يکتای قرآنی در ذهن محمد، مسئله ای است که می تواند نقش سفرهای او و تلقينات
«حنيفيان» را در او آشکار سازد. احاديث می گويند که خديجه بلافاصله از اين خبر استقبال می کند
و نخستين کس می شود که به اسلام (که معلوم نيست در آن روز چه معنائی می توانسته
داشته باشد، چرا که تازه بيش از آن دو سه آيه های نخستين چيزی بر محمد نازل نشده بود)
می گرود و بعد از او هم پسر عموی پيامبر ـ علی پسر ابيطالب ـ که ده ساله است
پيامبری او را می پذيرد. در هر حال بنظر نمی رسد که اين گزين شدگی برای پيامبری،
در حلقۀِ کوچک خاندان خديجه و ابيطالب امر شگفت انگيز بشمار آمده باشد. آنها
تا سه سال اين موضوع را بر ملا نمی کنند و در واقع بصورت زير زمينی یارگيری کرده و
اشخاص مناسب را به پذيرش پيامبری محمد ابن عبدالله فرا می خوانند. اما در سال
چهارم که اين دعوت علنی می شود بلافاصلۀِ واکنش بنی اميه را ـ که پرده داران کعبه
و رؤسای مکه بودند ـ بر می انگيزد. علل اين واکنش روشن
است: کافی است به جملۀِ مشهور «لا اله الا الله» توجه کنيم که، در واقع، شعارمايۀِ
جنگ «قشر اقتصادی کاروانداران و کاروانسالاران» با اشراف سنتی مکه محسوب می شود.
اشرافيت مکه حافظ «وضع موجود» ی است که بر محور «بتخانه» يا «اله کده» ی مکه می
گردد، و اکنون يکی از اعضاء بنی هاشم و همسر بزرگترين کارواندار مکه همۀ «اله» ها
را رد می کند تا «الله» خود را جانشين آنها کند. آيا اشراف مکه در اين ماجرا به وجود
توطئه ای رومی ظنين شده بودند و در عين حال فکر می کردند خاندان بنی هاشم، با
اعلام پيامبری يکی از اعضاء خود، قصد دارد رشتۀ امور را از دست آنها بگيرد؟ هرچه
بود چنين شد که، بزودی، دودمان و خانواده محمد و معدودی از مکيان که به پيامبری او
ايمان آورده بودند به محلی خارج از مکه به نام «شعب ابيطالب» تبعيد می شوند و
اجازه رفت و آمد به مکه از آنان سلب می گردد. محمد اما، پس از
نوميدی از تبليغ دين خود در مکه، مسلمانان را به مهاجرت به مناطق مختلف اطراف و
تبليغ اسلام در آن مناطق تشويق می کند و، بدينسان، تعداد مسلمانان غير مکی رو به
فزونی می گيرد. او، از جمله، می تواند برخی از اعضاء دو قبيلۀ عرب را، که در شهرک
«يثرب» (مکانی که بعدها به «مدينه» شهرت يافت) ساکن بودند، مسلمان کند. اما دوران تبعيد
مصادف بود با پيروزی های پی در پی ارتش ايران در خاور ميانه. شهرهای سوريه و
آناتولی و فلسطين يکی پس از ديگری سقوط می کردند و در سال 618 خبر می رسد که
روميان از ايران شکست سختی خورده و راه های رفت و آمد به سوی شمال بسته شده است.
براحتی می توان هراس و اندوهی را که بر شعب ابيطالب حکمفرما شده بود مجسم کرد.
آنگاه، در «شعب» خبری می پيچد مبنی بر اينکه فرشتۀ الله به ديدار محمد بن عبدالله آمده
و مژده آور خبری خوش شده است. در قرآن تدوين شده در 40 سال بعد اين آيات را در
ابتدای سوره ای که «الروم» نام دارد و سورۀ شمارۀ 30 قرآن است آورده اند: «روميان در جنگی که در سرزمين های نزديک انجام شده در هم شکسته
اند، اما اين شکست چندان نمی پايد و بزودی روميان پيروز خواهند شد. اين پيروزی، به
ياری الله، در اندک زمانی به دست خواهد آمد، چرا که همۀ امور به فرمان اوست. و در
آن روز قلوب مؤمنين از اين پيروزی شادمان خواهد شد. الله هرکس را بخواهد پيروزی می
بخشد و اوست که مهربان و گرامی است. اين وعده ای است که الله می دهد و او هرگز خلف
وعده نمی کند». از شرح و بسط افسانه هائی که در اطراف اين «پيشگوئی» بافته شده
می گذرم تا به اين نکته بپردازم که آيات نخستين سورۀ «روم» بخوبی نکات زير را روشن
می کنند: 1. پيامبر اسلام، اعضاء خانواده اش، و مريدانش، همگی، خود را هم
پيوند با روميان و در نتيجه مخالف ايرانيان می دانستند. 2. آنها اخبار جنگ را به
دقت تعقيب می کردند و می دانستند که شکست روميان به معنی شکست کار تجاری همۀ مکيان
نيز هست. 3. سوره روم به صراحت می گويد که الله پشتيبان روميان است و به
آنها کمک خواهد کرد تا ايرانيان را شکست دهند. و اين شکست ناشی از وعدۀ تخلف
ناپذير الله است. 4. همچنين، در اين آيات، قرآن به صراحت می گويد که شکست ايرانيان
و پيروزی روميان قلوب مؤمنان (در قرآن دو واژۀ «مؤمن» و «مسلمان» به يک معنی است) را
شادمان خواهد کرد. 5. بدين سان روشن است که در ديد مسلمانان خداوندشان دوست روميان و
دشمن ايرانيان بوده است. تمام اين مطالب استنساخ شده از سورۀ روم را «تاريخ طبری» به
سادگی و وضوح تمام، اما با شاخ و برگ های معمول تواريخ اسلامی، چنين باز می گويد: «...روميان و ايرانيان به
سرزمين نزديک پيکار کردند... و روميان منهزم شدند. اين خبر به پيغمبر (ص) و اصحاب
وی رسيد... حادثه بر آنان سخت بود که غلبۀ گبران را بر روميان اهل کتاب خوش
نداشتند. و کافران مکه خوشدل شدند و ياران پيغمبر را شماتت کردند و گفتند:
"شما اهل کتاب ايد و نصاری نيز اهل کتاب اند... و برادران ايرانی ما بر
برادران کتابی شما ظفر يافتند..." و آيات (نخستين سورۀ روم) نزول يافت. و
ابوبکر سوی کفار شد و گفت: "از غلبۀ برادرانتان بر برادران ما خوشدلی می
کنيد؟ به الله قسم که روميان بر ايرانيان غلبه خواهند يافت. و اين گفتۀ پيغمبر
ماست"...» باری،
زمانی که محمد و يارانش اجازۀ بازگشت به مکه را به دست می آورند می بينند که بشدت
تحت نظرند، اجازۀ خروج از مکه را ندارند، و کار و بارشان را هم از دست داده اند،
عدۀ مسلمانان هم رو به فزونی ندارد، و حتی کوشش محمد برای خروج از مکه و ديدار با
سران شهر «طائف» در جنوب به ناکامی و زخمی شدن او می انجامد و او با زحمت بسيار
موفق می شود به مکه باز گردد. در عين حال امر ديگری هم پيش آمده است: بنظر می رسد که اشراف
مکه، با ديدن پيروزی حکومت ايران در اواخر عهد خسرو پرويز و ثروتی که کاروانداری
با خود دارد، رفته رفته خود جانشين کسانی شده اند که قشر جديد اجتماعی و اقتصادی را
بوجود آورده و به بهانۀ جسارت به بتکدۀ مکه به تبعيد رفته بوده اند. به عبارت ديگر،
دعوائی که به زبان مذهبی انجام می شد در حقيقت ماهيتی کلاً اقتصادی ـ اجتماعی
داشت. به همين دليل هم توجه به اين نکته جالب است که قيد «تبعيد مسلمانان به شعب
ابيطالب» زمانی برداشته می شود که خديجه و ابيطالب هر دو در سال 520 ديده از جهان
فرو می بندند. اين سالی است که محمد بدان نام «سال اندوه» داده است. تقارن مرگ اين
دو نفر و اتمام ايام تبعيد خود نشان می دهد که دعوای اصلی اشرافيت مکه ـ به رهبری
بنی اميه ـ با کاروانداران اصلی بوده است و نه با محمد. چرا که گمان می رفت، بدون پشتيبانی
مهره های اصلی، کار خاصی از محمد بر نمی آيد. اما درست در زمانی که
بنظر می رسيد مسلمانان بازی را باخته اند، محمد تصميم بزرگی می گيرد: حال که
ايرانيان با رقيبان مسلمانان کار می کنند، بايد از مکه به سوی شمال بيرون رفت، و
بر کمين کاروان هائی که به سوريه می روند نشست و راه آنها را قطع کرد. شاهرگ حياتی
که قطع شد پيروزی آسان به دست خواهد آمد. در سال 621 برخی از
مسلمانان يثرب، که دين خود را پوشيده می داشتند، به بهانۀ زيارت سالانۀ بتکدۀ کعبه
به مکه می آيند و در ديداری محرمانه با محمد پيمان می بندند که ـ اگر بتواند خود
را به يثرب برساند ـ او را پذيرا خواهند شد، سروری او را خواهند پذيرفت، از او
محافظت خواهند کرد، به نامش شمشير خواهند زد، و در عوض محمد ورود آنها به بهشت
الله را تضمين خواهد کرد. اين پيمان به «پيمان عقبه» مشهور است و اين اعراب در
تاريخ اسلام به «انصار» (ياری کنندگان) شهرت يافته اند. دربارۀ چرائی و چگونگی
آماده شدن آنها برای جنگيدن بخاطر محمد ملاحظات بسياری در کار بوده است که پرداختن
به آنها را به فرصتی ديگر موکول می کنم. محمد در سال 623 (هنگامی که 53 سال داشت) همراه با يکی از
نخستين مسلمانان مکه، ابوبکر، که دختر شش سالۀ خود ـ عايشه ـ را، در همان سال مرگ
خديجه، به عقد رسول الله در آورده بود و پس از مرگ رسول هم جانشين او می شد، شبانه
و مخفيانه، از مکه خارج شد. ماهيت اين کار چه بود؟ فرار؟ سفر؟... هرچه بود،
مسلمانان آن را همچون مهاجرت پيامبرشان از مکه به مدينه ديده و آن را «هجرت»
خوانده اند. آنها سال 623 را مبداء تقويم خويش قرار دادند ـ سال صفری که با ورود
محمد به يثرب کليد خورد و اکنون 1385 سال خورشيدی و 1428 سال قمری از آن می گذرد. داستان محمد و
ايرانيان، در ده سال اقامت او در يثرب، خود فرصت و حوصله ای ديگر می خواهد که اگر
عمری بود به آن نيز خواهم پرداخت. اما بهر حال می دانيم که در آن شبانۀ تف زدۀ سال
صفر، محمد، با دلی آکنده از دشمنی با ايرانيان و آزرده از شکست روميان و خشم از
مکيان و بنی اميه، بر جادۀ سنگلاخ مکه به يثرب گام بر می داشت و می رفت تا سرنوشت
شبه جزيره و ايران و بخش های عمده ای از جهان را برای هميشه تغيير دهد.
اسماعيل نوری علا
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر